Geďnspireerd door het Duits Expressionisme schilderde hij in de jaren ’80 vele portretten. De forse, meer dan levensgrote doeken van beeldvullende, hoekige en afstandelijke portretten met zwarte omlijningen zijn duidelijk beďnvloed door zijn grote voorbeeld Max Beckmann. Kort na zijn afstuderen werd hij uitgenodigd om deel te nemen aan een reizende tentoonstelling in de Verenigde Staten, ter gelegenheid van het 300-jarige bestaan van de academie en om de 200-jarige betrekkingen tussen de Verenigde Staten en Nederland te vieren. Een veelbelovende carričre lag in het verschiet. Exposities, nominaties en opdrachten volgden. En zelfs de bronzen medaille voor de Europaprijs voor schilderkunst viel hem in 1982 ten deel. Totdat zijn aandacht werd opgeslokt door andere zaken en er lange tijd geen ruimte was om te schilderen, waardoor hij in zijn carričre noodzakelijkerwijs een pauze moest nemen. Onlangs heeft hij de draad weer opgepakt. Ondanks dat hij jaren nauwelijks een kwast heeft aangeraakt is zijn stijl geëvolueerd. Onmiskenbaar een Affourtit, maar de popart-achtige beginstijl heeft plaatsgemaakt voor een meer natuurlijke stijl. De uitgesproken kleurvlakken en heftige omlijningen zijn zachter geworden en de kleurschakeringen genuanceerder. Nog steeds maakt hij portretten en stillevens, maar ook dierenportretten en een enkel landschap behoren nu tot zijn oeuvre. • Marieke de Jongh MEER OVER JAN AFFOURTIT • SCHILDERIJEN • STARTPAGINA • STUUR EEN E-MAIL |